LEDÓCHOWSKI hr Jan (1791-1864)

Lokalizacja

Nazwisko: 
LEDÓCHOWSKI hr
Imię: 
Jan
Data urodzenia / śmierci: 
1791-1864
Cmentarz: 
Montmartre
Kwatera: 
Kwatera 2

Kw. 2, rz. 3 av. Berlioz, g. 24 ch. des Israélites

Jan Ledóchowski (23 VI 1791 r. - 9 IX 1864 r.) - wojskowy, uczestnik powstania listopadowego, polityk i działacz społeczny.

Był synem Marcina Ledóchowskiego herbu Szaława i Marii z Łączyńskich. Studiował w Akademii Wojskowej w Wiedniu, którą skończył w 1808 r. i wstąpił do armii Księstwa Warszawskiego w stopniu podporucznika. Uczestniczył w kampaniach napoleońskich w 1809 i 1812 r. W 1809 r. był adiutantem księcia Józefa Poniatowskiego. Za zasługi w kampanii rosyjskiej odznaczony został Legią Honorową. Pod Oszmianą dostał się do niewoli rosyjskiej, a po zwolnieniu zrezygnował ze służby wojskowej i zajął się działalnością polityczną. W 1819 r. Poślubił Joannę Wielowieyską.

Objął stanowisko marszałka szlachty oraz sędziego pokoju w powiecie jędrzejowskim. W latach 1825, 1830 i 1831 był posłem na sejm. Znany był ze zdolności oratorskich. 25 stycznia 1831 r. podczas debaty w sprawie wniosku dotyczącego detronizacji Mikołaja II jako króla Polski miał wyjść na środek izby i krzyknąć ,,Wyrzeknijmy więc wszyscy: nie ma Mikołaja!” czym miał wywołać jednomyślne poparcie dla tego wniosku. Uchodził wówczas za liberała w kwestiach politycznych oraz konserwatystę w sprawach społecznych (m.in. był przeciwnikiem zniesienia pańszczyzny). Na sejmie w grudniu 1830 r. poparł powstanie i dyktaturę gen Chłopickiego, potem związał się ze zwolennikami gen. Skrzyneckiego. Występował również przeciwko Towarzystwu Patriotycznemu oraz lewicowej prasie powstańczej.

Podczas powstania walczył w szeregach 8 pułku piechoty m.in. w bitwie pod Olszynką Grochowską, Dębami Wielkimi oraz Ostrołęką. Był ponadto wysłannikiem do Województwa Krakowskiego, gdzie sformował dwa pułki oraz dowodził (od lipca 1831 r.) tamtejszym pospolitym ruszeniem.

Po klęsce powstania wyemigrował przez Galicję i Węgry do Niemiec, gdzie zorganizował w Stuttgarcie ,,Komitet ds. niesienia pomocy emigrantom”, następnie udał się do Francji. W tym czasie został zaocznie skazany na śmierć i konfiskatę majątku. Na emigracji w 1832 r. wstąpił do Komitetu Narodowego Polskiego Joachima Lelewela. W 1836 r. współtworzył Konfederację Narodu Polskiego, organizację uznaną przez władzę francuskie za zbyt rewolucyjną i rozwiązana. Ledóchowski musiał wyjechać do Anglii, gdzie przebywał do 1841 r.

Prywatnie związany na emigracji z Kunegundą Małachowską, która zapisała mu znaczny majątek. Po jej śmierci szybko go przetrwonił.

Po powrocie do Francji zajął się działalnością społeczną. W 1845 r. został członkiem Towarzystwa Wychowania Narodowego Dzieci Wychodźców Polskich. Wcześniej był głównym fundatorem Szkoły Polskiej w Batignolles (1842 r.) dając na ten cel 28 tys. franków. Był też przez kilka lat członkiem Rady szkoły. Wstąpił do Towarzystwa Demokratycznego Polskiego oraz organizował różne akcje kulturalne. W 1861 r. nawoływał do zjednoczenia emigracji pod hasłami demokratycznymi i zasiadał w komitetach, które sprzeciwiały się linii politycznej konserwatywnego Hotelu Lambert oraz współpracowały ze stronnictwem ,,czerwonych” w kraju.

Po wybuchu Powstania Styczniowego udał się do Krakowa , gdzie został szybko wydalony przez tamtejszą policje. Zmarł niedługo po tym w Paryżu. Pochowany na cmentarzu Montmartre pod nazwiskiem Jean Ledochowski.

 

Maksym Sierpiński
Student Instytutu Informacji Naukowej i Studiów Bibliograficznych UW

Spis fotografii:

Kapliczka Beati qui lugent...  cmentarz Montmartre

Portret Jana Ledóchowskiego